تعریف کلی
آب بندی بتن
و ایزولاسیون
به منظور آغاز واکنش‌های شیمیایی جهت سخت شدن بتن که هیدراتاسیون نامیده می‌شود، نیاز به تخلخل‌هایی وجود دارد که از طریق آب موجود در طرح اختلاط بتن ایجاد می‌شود. بنابراین بتن با وجود دانسیته بالای خود به عنوان ماده‌ای متخلخل شناخته می‌شود که در مقابل عبور آب نفوذپذیر است.
با استفاده از مواد افزودنی کاهنده آب که منجر به کاهش نسبت آب به سیمان و بنابراین دستیابی به بتن با کارایی بالاتر گردیده، امکان کاهش حجم، اندازه و پیوستگی ساختار موئینه تا حدودی فراهم می‌شود. همچنین با استفاده از افزودنی‌های حاوی مواد پوزولانی مانند دوده سیلیسی، پر کردن لوله‌های موئینه بتن تا حدی فراهم می‌گردد.
با این حال بسیاری از سازه‌های زیرزمینی و مقاطعی از سازه که در تماس مستقیم با آب‌های زیرزمینی هستند، در صورت وجود مشکلات اجرایی و ضعف در اجرا و عمل‌آوری بتن، با مشکل نشت و نفوذ آب از بیرون به داخل سازه مواجه می‌گردند. در صورتی که تمام یا بخشی از سازه بتنی پایین‌تر از تراز آب‌های زیرزمینی اجرا شده باشد و بتن آن در جریان ساخت دچار نقصان اجرایی یا کیفی گردد، آب‌های زیرزمینی به داخل سازه نفوذ می‌کنند.
این موضوع برای سازه‌هایی که بالاتر از تراز آب‌های زیرزمینی قرار دارند نیز به صورت فصلی و در زمان‌هایی که آب‌های جاری و سطحی به پشت سازه می‌رسند به شکل نم‌زدگی تا نشت کامل به چشم می‌خورد. همچنین سازه‌هایی مانند مخازن و استخرها که به صورت دائمی در حال نگهداری آب هستند، می‌بایست از نظر نفوذناپذیری کامل به شرایط ایده آل رسیده باشند تا از هزینه‌های مجدد متأثر از نشت آب از سازه جلوگیری گردد.
بنابراین نیاز به استفاده از یک یا چند لایه نفوذناپذیر و آب بند بر روی سطح بتنی که به مقاومت کامل رسیده، جز لاینفک پروژه‌های مذکور می‌باشد. اهمیت این کار به علت دسترسی به لایه نفوذناپذیر و قابلیت ترمیم لایه در صورت بروز مشکل می‌باشد.
