تعریف کلی
روان کننده های بتن
مکانیزم کلی عملکرد روان‌کننده و فوق روان کننده‌های بر پایه لیگنو سولفونات و نفتالین فرمالدهید، جدایش و پراکندن دانه‌های سیمان از یکدیگر به کمک نیروهای دافعه ناشی از بارهای الکتروستاتیکی است.
این مواد در زمان اختلاط، جذب سطح دانه‌های سیمان می‌شوند و به آنها بار منفی می‌دهند که منجر به ایجاد نیروی دافعه بین ذرات سیمان و پراکندن آنها می‌شوند.مکانیزم پخش‌کنندگی الکتروستاتیکی علاوه بر پخش کردن دانه‌های سیمان، آب محبوس در لخته‌های سیمانی را نیز آزاد و صرف بهبود روانی مخلوط بتن می‌کند.
فوق روان کننده‌های بر پایه پلی کربوکسیلات به علت قدرت فوق العاده در میزان کاهش آب ملات سیمان و همچنین افزایش در مقاومت بتن، از گستردگی بیشتری در موارد استفاده برخوردار شده‌اند.پلیمرهای پلی کربوکسیلیک به دلیل داشتن شاخه‌های فرعی آب دوست، علاوه بر نیروی الکترواستاتیک، نیروی دفع استریک نیز ایجاد می‌نمایند که باعث افزایش قدرت دافعه بین ذرات شده و روانی ملات سیمان را در مدت‌زمان بیشتری نسبت به روان کننده‌های دیگر حفط می‌نماید.
با کاهش نسبت آب به مواد سیمانی و به دنبال آن کاهش منافذ موئینه بتن، جذب آب و نفوذپذیری بتن را کاهش و استحکام مکانیکی آن را افزایش می‌دهد. این ویژگی‌ها افزایش دوام و عمر مفید سازه‌های بتنی را به ارمغان می‌آورد.
