گسترش ساخت و ساز و احداث سازه‌های بتنی در مجاورت رودخانه‌ها و تالاب‌ها باعث تغییرات اقلیمی و اکوسیستمی در طبیعت گردیده است. ورود مواد زیان آور، انباشتگی رسوبات، فرار آبزیان و تغییرات شیمیایی آب از جمله مشکلاتی می‌باشد که در اثر احداث سازه‌های بتنی در تالاب‌ها به وجود می‌آورد.
در سمت مقابل، افزایش مقاومت و دوام بتن مورد استفاده قرار گرفته نیز به جهت نوع بهره برداری از سازه بسیار حائز اهمیت می باشد.بتن سازه هایی مانند پایه پل ها در مجاورت تالاب ها ، در معرض حمله انواع یون سولفات‌ها، نفوذ آب و اکسیداسیون شبکه آرماتور و کاهش دوام بتن قرار دارد.
جهت کاهش میزان تغییرات شیمیایی آب پیرامون سازه بتنی و همچنین افزایش دوام سازه بتنی در مجاورت آب، استفاده از مواد پوزولانی همچون میکروسیلیس بسیار تأثر گذار خواهد بود.معمولاً جهت سهولت مصرف میکروسیلیس، از محصول ژل میکروسیلیس الیافی که در کنار میکروسیلیس حاوی فوق روان کننده و الیاف پلی پروپیلن نیز می‌باشد استفاده می‌گردد.
طی آزمایشات انجام شده ، پس از مصرف ژل میکروسیلیس در بتن و جایگزینی بخشی از سیمان مصرفی با استفاده از ژل میکروسیلیس الیافی در  ساختار پایه های بتنی پل  مستغرق در آب ، ضمن افزایش مقاومت و دوام بتن ، شاهد کاهش تغییرات شیمیایی آب در محیط پیرامون پایه های بتنی بوده ایم.این تفاوت کیفی، در مقایسه با بتن حاوی سیمان پرتلند و بدون استفاده از ژل میکروسیلیس الیافی به دست آمده است.
این نتایج در شرایط کاهش 8 درصدی سیمان مصرفی در بتن و جایگزینی آن با ژل میکروسیلیس الیافی حاصل گردیده و می بایست مقدار بهینه کاهش سیمان و استفاده از مواد افزودنی کاملا مورد توجه قرار گیرد.
استفاده از بتن بدون میکروسیلیس در پایه پل‌ها، سبب افزایش pH آب و تغییر کیفیت شیمیایی آب شامل سولفات، کلسیم، منیزیم، پتاسیم، سدیم، سیلیسیم، آلومینیوم و آهن گردیده است. استفاده از ژل میکروسیلیس الیافی در بتن، باعث بروز تغییرات کمتری در ساختار شیمیایی آب نسبت به بتن تهیه شده با سیمان می‌گردد و تنها به خاطر وجود سیلیس، مقدار سیلیسیم در ساختار آب افزایش می‌باشد.
نکته قابل تامل مضر بودن میکروسیلیس در حالت پودر برای محیط زیست می باشد اما وجود این ماده در بتن سبب سازگاری بیشتر بتن با محیط زیست می گردد.در نمودار زیر مقایسه تغییرات شیمیایی آب در مجاورت بتن های مختلف رو می توانید مشاهده کنید: